Dinsdag 27 januari

Het is heel vroeg, 5 uur en de ochtendschemering begint. De ochtend is weer een fantastische beleving van vogelgeluiden. Ongelooflijk hoeveel soorten je hier hoort. Hele grappige ook. We liggen er zo vroeg al dan ook om te lachen, en soezen dan nog even door. De wand naar de veranda is helemaal van glas en kan voor de helft openschuiven en zo zien we het steeds lichter worden. Zo wakker worden is iedere keer een feest. Kwart voor 6 gaat het wekkermuziekje van de telefoon af. Eigenlijk helemaal niet nodig, maar ja, voor de zekerheid. Kees gaat nogal eens eerder eruit en ondergaat dit alles vanuit de hangmat op de veranda. Het douche-ritueel speelt zich af in een boutique-achtige open buitenruimte en we kijken in alle privacy zo door de boomtoppen heen naar Drake bay, alhoewel we daar nauwelijks iets van zien.

Na het ontbijt klimmen we om 7 uur achterop de quad en worden we door een leuke jonge gast getrakteerd op een ritje door de velden en bossen over een hobbelige weg, op en neer en uiteindelijk steeds lager, en door 2 riviertjes heen komen we aan het strand. Hier begint onze wandeling terug over en langs het strand. De Stille Oceaan ligt er stil bij en de golven lopen ruisend stuk op het verlaten strand. Voor de doorstappers ligt er 3 uur voor de boeg, voor de genieters 5 uur. Wij genieten wel heel veel want we zijn tegen vier uur terug; ca 8 uur later. Maar ja wat wil je. Dit is hemel op aarde! Onderweg heerlijk gezwommen in kristalhelder water van een mooie baai. Steeds weer stilstaan, luisteren en fotograferen. Prachtige ara’s met de felste kleuren vliegen van de ene naar de andere amandelboom. Het zijn er vaak 2 als koppeltje en er wordt heel wat afgeruzied onder elkaar en met andere stelletjes. We raken niet uitgekeken. Om een uur of twaalf lunchen we onder de over het strand gebogen palmen. Uitgebreid, want als je hier iets meekrijgt zit je altijd vol. Dat resulteert na weer een uurtje wandelen in een uur siësta op zand. Gewoon tussen de kleine krabbetjes. De ruisende zee zorgt voor de rest. Het einde van de tocht hield een verrassing voor ons in petto; het bleek het moeilijkste deel te zijn. Er moest flink wat afgeklommen worden, dan weer dalen, er leek geen eind aan te komen en Pia’s nog te repareren heup had onderweg nog een pil nodig. Top hoor! Doorzettertje . Uiteindelijk, tijdens de laatste klim. en dat was de beloning, hoorden we de vogel die het grappigste geluid maakte ’s ochtends en ja hoor! Na het plunderen van de openbare koelkast zakten we met een ijskoude Cerbeza in diepe kussens op de veranda van de receptie neer . Ik ben kapot (Pia), maar wat hebben we genoten! Je ziet er wat moe uit Kees, zei een jonge Oostenrijker ook al met een biertje in de hand. Hij had gesnorkeld met z’n vriendin, en ze waren ook moe. We zeiden maar niets want zij zouden de volgende dag ook dezelfde wandeling gaan doen. (haha……..) Een uitgebreid verhaal? Het zei zo, maar we vinden het hier zo geweldig. Dus zijn jullie het slachtoffer. Tot later!