Donderdag 5 februari. Opstaan! Het is 04.45 uur. We hebben een afspraak om 06.00 uur bij Oro Verde bij een vogelaar.

Daarvoor moeten we een stukje verder de bergen in. Na 6 kilometer stijgen komen we in een klein dal. Eerst rond de woning en daarna steeds verder omhoog de bergen in. Een prachtig woud. Hij vertelt dat zijn vader zich rond 1964 daar zich heeft gevestigd. Er was geen weg, geen elektra, niets. En is daar een kleine suikerrietplantage begonnen. Alles stond er nog, onder een afdak. De kar met houten wielen, de pers, je kan het je niet voorstellen. 20 jaar geleden werd de weg aangelegd. Die is nog geheel oorspronkelijk, keitjes, hobbels, zoals zoveel wegen in dit land, en gaat ca 40. km binnendoor door de bergen naar San Isidro, een belangrijke plaats landinwaarts. Het was nota bene de hoofdweg! Omdat onze vogelaar daar geboren is weet hij elke centimeter van het woud. En hoort en ziet alle vogels. Prachtig, zo vroeg en zo stil. We zijn met z’n drieën. Een vogelaar is net een visser. Je wacht op……. En op…… Aangezien wij beiden slechte vissers zijn is dat even wennen. Maar het was een prachtige tocht. Steeds verder omhoog en dieper het oorspronkelijke woud in. Honderden jaren oude bomen, geen wind, vochtig benauwd onder de bomen. Zweten zweten. Honger. Ruim 4 uur later waren we terug. Half elf kregen we ons Costaricaanse ontbijt van zijn vrouw voorgeschoteld. Rijst met bonen en platano, gebakken banaan. Man man, dan wil je wel eten. Heerlijk. Een uur later vertrokken we weer. De rest van de dag en de vrijdag hebben wij in gepaste rust doorgebracht op de ons bekende manier. Siësta met uitzicht, een paar uurtjes strand onder de klapperbomen, zwemmen, 4 uur terug met wat boodschapjes naar ons fenomenale panorama terras, een glaasje wijn en een toastje en rond half acht weer een heerlijk eigengemaakt diner.

Alhoewel, vrijdagavond hebben we laten reserveren bij een klein restaurant Serbol Espagnol ergens aan het eind van een onooglijk weggetje. Door bliksemflitsen en kaarslicht verlicht want de elektra was uitgevallen. Super romantisch! En uitverkocht! De kok uit Ibiza en zijn vrouw uit Barcelona wisten, zei het met een behoorlijke vertraging een heerlijke paella op tafel te zetten. Niet iedereen had dat geduld, een echtpaar achter ons vertrok na een pittige discussie met de Barcelonese. Die schoot de keuken in en kwam met de kok terug die de mensen fijntjes uitlegde dat hun diner bijna klaar was en dat ze terug moesten komen en gaan zitten! En Subito ja! Met tegenzin en zonder een woord tegen elkaar te zeggen hebben ze het naar binnen gewerkt en vertrokken met de houding; ons zie je nooit meer terug. Ha mensen, je bent hier niet in Nederland hoor! Despacio! Tranquillo!

Het is onze laatste belevenis, morgenochtend, zaterdag genieten we nog éénmaal van het wakker worden op ons terras. Met de vogelgeluiden, de brulapen en de heerlijke temperatuur die wij in Nederland niet kennen. We fantaseren alweer over januari / februari 2016. Sparen!

Dag Costa Rica, prachtig land, fijne mensen, vogels, bloemen, dieren en een onvergetelijke natuur. Eén van de mooiste landen ter wereld.

Dag beste vrienden en familie. Hier eindigt ons verslag. Maandag landen we weer rond het vriespunt. Ook weer leuk. Toch?

Pura Vida!