Woensdag 4 februari.

We hebben jullie even een tijdje met rust gelaten, hadden we dan niets te berichten? Zeker wel, maar het rondreizen is inmiddels geëindigd op de manier zoals we dat altijd doen: een tijdje op één plaats en dit doen we nu inmiddels een week. Het wildlife is enigszins vervangen door beachlife. Dat wil niet zeggen dat het ons helemaal ontbreekt aan diertjes en bloemen, zeker niet, maar we laten het nu meer over aan het toeval. En dat is ook heel verrassend. Vorige week zijn we van Corcovado vertrokken en over zee en rivier weer teruggevaren naar Sierpe, daar onze auto opgehaald en terug richting het noorden naar Uvita gereden. Niet ver, pakweg 1,5 uur. Pia heeft destijds een lodge uitgezocht en geboekt, waarvan zij dacht dat dit een heel prettige plek zou zijn om 1,5 week te verblijven en alles nog eens de revue te laten passeren. Wat heet prettig! Bij aankomst bleek dat we eerst een hobbelige bergweg omhoog moesten rijden waarvan het laatste deel uitsluitend met een vierwieldrive in de 1^e versnelling te doen was. Dat was zeker waar ja, met een gewone aandrijving zou alleen kunnen met een rally snelheid, zo boven de 70 km. Dan heb je wel een bodemplaat nodig en een rollbar want het is één en al keien, hobbels, gaten en losse steenslag. Kees vind dat helemaal geweldig en wordt ervan verdacht daarom met opzet een deel van de boodschappen te vergeten die beneden aan de kust worden gekocht. De auto ziet er inmiddels uit als een Dakar-bak.

We hebben in Terraza de Ballena bungalows onze droom gevonden. We zitten ca. 400 meter hoog en kijken vanaf ons terras uit over het Marina Ballena natuurpark, met daarachter de Stille Oceaan op 4 km afstand. We kijken uit op de “whales tale” een klein waddengebied dat bij laagwater droogvalt in de vorm van een walvisstaart . De bungalow is de hoogst gelegen van de drie. De andere twee zijn 2 onder één kappers. We hebben een prachtig half overdekt terras waar we tot het ontbijt de dag zien en horen beginnen en ’s avonds op de zelfde manier afscheid nemen met een prachtig kleurenpalet boven de oceaan... En altijd in stilte. Met zonopkomst gaat er een gigantisch krekelconcert van start, ineens! En evenzo stopt dat pas weer als de zon ondergaat. Dan is het 18.30 uur en stikdonker. Daarna maken we aan de zijkant van de bungalow in de open keuken ons diner zoals we gewend zijn op onze boot. Veel te leuk om te doen tussen de bomen. En eten wat we zelf verzinnen. Met een heerlijk wijntje. We zijn links, achter en rechts omgeven door het woud en dat heeft tot gevolg dat we met niemand te maken hebben. 200% privacy! We blijven dan zitten totdat het bedtijd wordt. Romantisch. Met kaarsjes je weet wel.

Over de dieren hier: omdat we op een steile helling wonen zien we rechts en links van ons op ooghoogte zo nu en dan apen in de bomen. Behalve de brulapen zaten er ineens op 10 meter afstand een paar white-face aapjes. Die zijn klein en heel vermakelijk en kunnen je stomverwonderd aan zitten kijken. Ze zijn razendsnel en zwiepen van tak naar tak. Een gelukte foto is dan ook heel welkom. We hebben ook hier onze huisgekko, een prachtig dier met het bekende geluid, en als we ’s avonds het keukenlicht aandoen krijgen we te maken met de grote vliegende kevers en torren die als pingpongballen heen weer knallen tegen de lamp en de witte muren. Zo nu en dan is het snel bukken.

Vogelgeluiden zijn er de hele dag, maar je ziet er slechts enkele soorten. Heel leuke melodieën . Vaak lijkt het erop dat van de ochtend tot de avond van enkele vogels de cd blijft hangen.

We maken wandelingen (in dit geval klauteringen en klimmeringen) naar een bamboebos, een verlaten plantage met gigantisch hoge bamboes. Naar een waterval, met een heerlijke poel eronder waarin je lekker afkoelt na de wandeling. Want doe het maar in de brandende zon, met 32 graden. Rustig aan is het devies en altijd een paar liter water meenemen. Zo blijven we in vorm en bij terugkomst zijn we maar wat trots dat we het weer gepresteerd hebben en dat wordt gevierd met een lekkere douche en een ijskoude cerbeza!

En dan het strand: prachtige door palmen en overige bomen en struiken omzoomde en dus schaduwrijke lange stranden waar je over de hele lengte met de auto achterheen kunt rijden en kunt parkeren uit de zon. Vlak achter je eigen stille plek. Want je ziet buiten de zondag hier maar een enkeling. En in zee zijn ze met surf boards in de weer op de hoge golven. Het water is zo warm dat het onmogelijk is dat je het koud krijgt. Urenlang genieten we ervan. De politie rijdt hier op motoren vlak achter ons met regelmaat langs en komt ons desnoods nog eens waarschuwen voor onze spullen als we zouden gaan zwemmen. Dit geeft ons een veilig gevoel want je hoort hier verhalen….. Zelf hebben we daar niets van gemerkt.

Een goddelijke plek. Je hoofd raakt hier totaal leeg. (leeghoofd heeft hier een positieve betekenis). We zullen deze plek hier, alle geluiden en belevenissen zeer gaan missen. Een weelderig land. Pia had niet beter uit kunnen zoeken, nou ja behalve de muggen dan. Met temperaturen tussen ’s nachts 25 en overdag 32 graden ontloop je die niet. Eenmaal thuis zullen we er wel van verlost zijn.

Maarrrr eerst nog een paar dagen lijden (ahum).