Uvita laatste verslag

Donderdag 5 februari. Opstaan! Het is 04.45 uur. We hebben een afspraak om 06.00 uur bij Oro Verde bij een vogelaar.

Daarvoor moeten we een stukje verder de bergen in. Na 6 kilometer stijgen komen we in een klein dal. Eerst rond de woning en daarna steeds verder omhoog de bergen in. Een prachtig woud. Hij vertelt dat zijn vader zich rond 1964 daar zich heeft gevestigd. Er was geen weg, geen elektra, niets. En is daar een kleine suikerrietplantage begonnen. Alles stond er nog, onder een afdak. De kar met houten wielen, de pers, je kan het je niet voorstellen. 20 jaar geleden werd de weg aangelegd. Die is nog geheel oorspronkelijk, keitjes, hobbels, zoals zoveel wegen in dit land, en gaat ca 40. km binnendoor door de bergen naar San Isidro, een belangrijke plaats landinwaarts. Het was nota bene de hoofdweg! Omdat onze vogelaar daar geboren is weet hij elke centimeter van het woud. En hoort en ziet alle vogels. Prachtig, zo vroeg en zo stil. We zijn met z’n drieën. Een vogelaar is net een visser. Je wacht op……. En op…… Aangezien wij beiden slechte vissers zijn is dat even wennen. Maar het was een prachtige tocht. Steeds verder omhoog en dieper het oorspronkelijke woud in. Honderden jaren oude bomen, geen wind, vochtig benauwd onder de bomen. Zweten zweten. Honger. Ruim 4 uur later waren we terug. Half elf kregen we ons Costaricaanse ontbijt van zijn vrouw voorgeschoteld. Rijst met bonen en platano, gebakken banaan. Man man, dan wil je wel eten. Heerlijk. Een uur later vertrokken we weer. De rest van de dag en de vrijdag hebben wij in gepaste rust doorgebracht op de ons bekende manier. Siësta met uitzicht, een paar uurtjes strand onder de klapperbomen, zwemmen, 4 uur terug met wat boodschapjes naar ons fenomenale panorama terras, een glaasje wijn en een toastje en rond half acht weer een heerlijk eigengemaakt diner.

Alhoewel, vrijdagavond hebben we laten reserveren bij een klein restaurant Serbol Espagnol ergens aan het eind van een onooglijk weggetje. Door bliksemflitsen en kaarslicht verlicht want de elektra was uitgevallen. Super romantisch! En uitverkocht! De kok uit Ibiza en zijn vrouw uit Barcelona wisten, zei het met een behoorlijke vertraging een heerlijke paella op tafel te zetten. Niet iedereen had dat geduld, een echtpaar achter ons vertrok na een pittige discussie met de Barcelonese. Die schoot de keuken in en kwam met de kok terug die de mensen fijntjes uitlegde dat hun diner bijna klaar was en dat ze terug moesten komen en gaan zitten! En Subito ja! Met tegenzin en zonder een woord tegen elkaar te zeggen hebben ze het naar binnen gewerkt en vertrokken met de houding; ons zie je nooit meer terug. Ha mensen, je bent hier niet in Nederland hoor! Despacio! Tranquillo!

Het is onze laatste belevenis, morgenochtend, zaterdag genieten we nog éénmaal van het wakker worden op ons terras. Met de vogelgeluiden, de brulapen en de heerlijke temperatuur die wij in Nederland niet kennen. We fantaseren alweer over januari / februari 2016. Sparen!

Dag Costa Rica, prachtig land, fijne mensen, vogels, bloemen, dieren en een onvergetelijke natuur. Eén van de mooiste landen ter wereld.

Dag beste vrienden en familie. Hier eindigt ons verslag. Maandag landen we weer rond het vriespunt. Ook weer leuk. Toch?

Pura Vida!

Uvita

Woensdag 4 februari.

We hebben jullie even een tijdje met rust gelaten, hadden we dan niets te berichten? Zeker wel, maar het rondreizen is inmiddels geëindigd op de manier zoals we dat altijd doen: een tijdje op één plaats en dit doen we nu inmiddels een week. Het wildlife is enigszins vervangen door beachlife. Dat wil niet zeggen dat het ons helemaal ontbreekt aan diertjes en bloemen, zeker niet, maar we laten het nu meer over aan het toeval. En dat is ook heel verrassend. Vorige week zijn we van Corcovado vertrokken en over zee en rivier weer teruggevaren naar Sierpe, daar onze auto opgehaald en terug richting het noorden naar Uvita gereden. Niet ver, pakweg 1,5 uur. Pia heeft destijds een lodge uitgezocht en geboekt, waarvan zij dacht dat dit een heel prettige plek zou zijn om 1,5 week te verblijven en alles nog eens de revue te laten passeren. Wat heet prettig! Bij aankomst bleek dat we eerst een hobbelige bergweg omhoog moesten rijden waarvan het laatste deel uitsluitend met een vierwieldrive in de 1^e versnelling te doen was. Dat was zeker waar ja, met een gewone aandrijving zou alleen kunnen met een rally snelheid, zo boven de 70 km. Dan heb je wel een bodemplaat nodig en een rollbar want het is één en al keien, hobbels, gaten en losse steenslag. Kees vind dat helemaal geweldig en wordt ervan verdacht daarom met opzet een deel van de boodschappen te vergeten die beneden aan de kust worden gekocht. De auto ziet er inmiddels uit als een Dakar-bak.

We hebben in Terraza de Ballena bungalows onze droom gevonden. We zitten ca. 400 meter hoog en kijken vanaf ons terras uit over het Marina Ballena natuurpark, met daarachter de Stille Oceaan op 4 km afstand. We kijken uit op de “whales tale” een klein waddengebied dat bij laagwater droogvalt in de vorm van een walvisstaart . De bungalow is de hoogst gelegen van de drie. De andere twee zijn 2 onder één kappers. We hebben een prachtig half overdekt terras waar we tot het ontbijt de dag zien en horen beginnen en ’s avonds op de zelfde manier afscheid nemen met een prachtig kleurenpalet boven de oceaan... En altijd in stilte. Met zonopkomst gaat er een gigantisch krekelconcert van start, ineens! En evenzo stopt dat pas weer als de zon ondergaat. Dan is het 18.30 uur en stikdonker. Daarna maken we aan de zijkant van de bungalow in de open keuken ons diner zoals we gewend zijn op onze boot. Veel te leuk om te doen tussen de bomen. En eten wat we zelf verzinnen. Met een heerlijk wijntje. We zijn links, achter en rechts omgeven door het woud en dat heeft tot gevolg dat we met niemand te maken hebben. 200% privacy! We blijven dan zitten totdat het bedtijd wordt. Romantisch. Met kaarsjes je weet wel.

Over de dieren hier: omdat we op een steile helling wonen zien we rechts en links van ons op ooghoogte zo nu en dan apen in de bomen. Behalve de brulapen zaten er ineens op 10 meter afstand een paar white-face aapjes. Die zijn klein en heel vermakelijk en kunnen je stomverwonderd aan zitten kijken. Ze zijn razendsnel en zwiepen van tak naar tak. Een gelukte foto is dan ook heel welkom. We hebben ook hier onze huisgekko, een prachtig dier met het bekende geluid, en als we ’s avonds het keukenlicht aandoen krijgen we te maken met de grote vliegende kevers en torren die als pingpongballen heen weer knallen tegen de lamp en de witte muren. Zo nu en dan is het snel bukken.

Vogelgeluiden zijn er de hele dag, maar je ziet er slechts enkele soorten. Heel leuke melodieën . Vaak lijkt het erop dat van de ochtend tot de avond van enkele vogels de cd blijft hangen.

We maken wandelingen (in dit geval klauteringen en klimmeringen) naar een bamboebos, een verlaten plantage met gigantisch hoge bamboes. Naar een waterval, met een heerlijke poel eronder waarin je lekker afkoelt na de wandeling. Want doe het maar in de brandende zon, met 32 graden. Rustig aan is het devies en altijd een paar liter water meenemen. Zo blijven we in vorm en bij terugkomst zijn we maar wat trots dat we het weer gepresteerd hebben en dat wordt gevierd met een lekkere douche en een ijskoude cerbeza!

En dan het strand: prachtige door palmen en overige bomen en struiken omzoomde en dus schaduwrijke lange stranden waar je over de hele lengte met de auto achterheen kunt rijden en kunt parkeren uit de zon. Vlak achter je eigen stille plek. Want je ziet buiten de zondag hier maar een enkeling. En in zee zijn ze met surf boards in de weer op de hoge golven. Het water is zo warm dat het onmogelijk is dat je het koud krijgt. Urenlang genieten we ervan. De politie rijdt hier op motoren vlak achter ons met regelmaat langs en komt ons desnoods nog eens waarschuwen voor onze spullen als we zouden gaan zwemmen. Dit geeft ons een veilig gevoel want je hoort hier verhalen….. Zelf hebben we daar niets van gemerkt.

Een goddelijke plek. Je hoofd raakt hier totaal leeg. (leeghoofd heeft hier een positieve betekenis). We zullen deze plek hier, alle geluiden en belevenissen zeer gaan missen. Een weelderig land. Pia had niet beter uit kunnen zoeken, nou ja behalve de muggen dan. Met temperaturen tussen ’s nachts 25 en overdag 32 graden ontloop je die niet. Eenmaal thuis zullen we er wel van verlost zijn.

Maarrrr eerst nog een paar dagen lijden (ahum).

Er zijn nieuwe foto's!

Even op deze manier berichten dat er nieuwe foto's zijn, er ging iets fout.

corcovado3

Dinsdag 27 januari

Het is heel vroeg, 5 uur en de ochtendschemering begint. De ochtend is weer een fantastische beleving van vogelgeluiden. Ongelooflijk hoeveel soorten je hier hoort. Hele grappige ook. We liggen er zo vroeg al dan ook om te lachen, en soezen dan nog even door. De wand naar de veranda is helemaal van glas en kan voor de helft openschuiven en zo zien we het steeds lichter worden. Zo wakker worden is iedere keer een feest. Kwart voor 6 gaat het wekkermuziekje van de telefoon af. Eigenlijk helemaal niet nodig, maar ja, voor de zekerheid. Kees gaat nogal eens eerder eruit en ondergaat dit alles vanuit de hangmat op de veranda. Het douche-ritueel speelt zich af in een boutique-achtige open buitenruimte en we kijken in alle privacy zo door de boomtoppen heen naar Drake bay, alhoewel we daar nauwelijks iets van zien.

Na het ontbijt klimmen we om 7 uur achterop de quad en worden we door een leuke jonge gast getrakteerd op een ritje door de velden en bossen over een hobbelige weg, op en neer en uiteindelijk steeds lager, en door 2 riviertjes heen komen we aan het strand. Hier begint onze wandeling terug over en langs het strand. De Stille Oceaan ligt er stil bij en de golven lopen ruisend stuk op het verlaten strand. Voor de doorstappers ligt er 3 uur voor de boeg, voor de genieters 5 uur. Wij genieten wel heel veel want we zijn tegen vier uur terug; ca 8 uur later. Maar ja wat wil je. Dit is hemel op aarde! Onderweg heerlijk gezwommen in kristalhelder water van een mooie baai. Steeds weer stilstaan, luisteren en fotograferen. Prachtige ara’s met de felste kleuren vliegen van de ene naar de andere amandelboom. Het zijn er vaak 2 als koppeltje en er wordt heel wat afgeruzied onder elkaar en met andere stelletjes. We raken niet uitgekeken. Om een uur of twaalf lunchen we onder de over het strand gebogen palmen. Uitgebreid, want als je hier iets meekrijgt zit je altijd vol. Dat resulteert na weer een uurtje wandelen in een uur siësta op zand. Gewoon tussen de kleine krabbetjes. De ruisende zee zorgt voor de rest. Het einde van de tocht hield een verrassing voor ons in petto; het bleek het moeilijkste deel te zijn. Er moest flink wat afgeklommen worden, dan weer dalen, er leek geen eind aan te komen en Pia’s nog te repareren heup had onderweg nog een pil nodig. Top hoor! Doorzettertje . Uiteindelijk, tijdens de laatste klim. en dat was de beloning, hoorden we de vogel die het grappigste geluid maakte ’s ochtends en ja hoor! Na het plunderen van de openbare koelkast zakten we met een ijskoude Cerbeza in diepe kussens op de veranda van de receptie neer . Ik ben kapot (Pia), maar wat hebben we genoten! Je ziet er wat moe uit Kees, zei een jonge Oostenrijker ook al met een biertje in de hand. Hij had gesnorkeld met z’n vriendin, en ze waren ook moe. We zeiden maar niets want zij zouden de volgende dag ook dezelfde wandeling gaan doen. (haha……..) Een uitgebreid verhaal? Het zei zo, maar we vinden het hier zo geweldig. Dus zijn jullie het slachtoffer. Tot later!

Corcovado2

Maandag 26 januari

Eerst even de benen gecontroleerd op de vlekken van de warmteallergie nadat we wakker waren en het blijkt al een stukje minder te zijn. Dan toch maar snorkelen. Weer met de boot mee om 07.00 uur. Ca. 45 minuten varen tot we bij het eiland Cano aankomen. De flippers en maskers worden uitgedeeld en wat blijkt, we moeten vanaf de boot de zee in en tussen de rotsen snorkelen. Dat wordt wat lastig voor mij (Pia), want hoe komt ik weer aan boord met de reumahandjes en de plastic heup

. Voorts staat er een lichte stroming, kortom, ik blijf lekker aan boord van de boot en de rest, waaronder Kees, gaat het water in. Het is prachtig helder blauw water, het zicht is goed en er is genoeg te zien. De eerste duik was volgens de expert (Kees) matig, niet zoveel bijzonders. Na een drankje op het strand weer de boot op voor de tweede duik. Dat is beter. Dat was enerzijds de verdienste van het snorkel. Die van Kees (gekocht in 2000 op Raro Tonga in de Cook islands was duidelijk bejaard, die van de boot was veel beter. De tweede duik was in dieper water bij rotsformaties waar heel veel verschillende vissen te zien waren. Werkelijk prachtige vissen op ondiepe diepe plaatsen. Jammer dat we geen onderwatercamera bij ons hadden. Verschillende haaien gespot en ook barracuda’s, Ook een school zeeforel, meer dan honderd en flink aan de maat. Hier ga je echt niet dood van de honger, dat klopt ook wel, want hoewel veel costaricanen weinig te besteden hebben, hebben we geen magere, eerder flink gevulde lijven gezien. Koraal was er weinig en nauwelijks gekleurd. Dat was destijds wel overmatig aanwezig op Aitutaki, één van de mooiste atol eilanden ter wereld als het daarover gaat.

Pia is ook wel aan haar trekken gekomen, aan boord tijdens de eerste duik zag ze een prachtige grote schildpad voorbij zwemmen en ook nog een spectaculaire redding van een man die in de problemen kwam tussen de rotsen. Geschaafd aan rug, arm en been werd hij aan boord gehesen van een andere boot. Zag er niet lekker uit. Overal bloed. Het is net roest op een stalen boot. Een klein gaatje kan er heel dramatisch uitzien. Maar goed, laten we het niet over een stalen boot hebben…….Op de terugweg naar het vaste land nog een groepje dolfijnen gespot. We werden aan land gezet op een mooi strand waar we op een terras met een prachtig uitzicht een lunch hebben genuttigd. De rest van de middag lekker lui in de hangmat. Plan voor morgen: een strand/junglewandeling welke we samen kunnen doen. Als het goed is gaan we ara’s zien en wie weet wat nog meer. Jullie horen het wel weer.

Corcovado

Zondag 25 januari

Ik (Kees) schrijf dit om 20.30 uur vanuit de hangmat op onze veranda. Het is donker. Pia leest iets in haar hangmat. Een lekker wijntje en heel veel oerwoudgeluiden. We hoorden net een pad, op een heel andere manier dan bij ons in Nederland. Natuurlijk overheersen de krekels. Maar als je “erdoorheen” luistert gaat er een heel orkest voor je open. In de verte horen we de brulapen en de vogelgeluiden zijn niet thuis te brengen maar ongelofelijk mooi en divers. We hebben een prachtige dag achter de rug. Het begon wel even wat rommelig, want ik was weer eens in de war met de tijd. De wekker gezet om 04.45 uur maar op een dag eerder. Gelukkig wordt ik altijd wakker rond 5 uur en lag nog wat na te soezen tot ik mij realiseerde dat het al een beetje begon te schemeren. Wat bleek: 05.18 uur! Hup eruit, kleren aan en ontbijten! We waren 8 minuten te laat en dat betekent koffie snel opdrinken, schaal fruit en bammetje met ei naar binnen werken want 05.50 is onherroepelijk vertrek! Gelukkig is alles gelukt en vanaf het strand moesten we door het water naar een snelle motorboot waden en aan boord klimmen. Iets meer dan een uur op volle snelheid naar het zuidwesten, over de Stille Oceaan. De zon kwam op boven het oerwoud en de mist van de branding lag langs de kust. Een sinister gezicht. Zo’n 40 kilometer verder gingen we aan land. Weer door het water waden, voeten schoonmaken met water uit de laarzen van Roy, onze gids. Lachen. We hebben een bijzonder mooie, weer heel andere tocht gemaakt van zo’n 5 uur. Inmiddels werd het steeds warmer tot over de 30 graden. Wat hebben we gezien onderweg? Naast de bekende brulapen en spidermonkeys, een krokodil, een tapir, iboes, maraboes, pelikanen, een slang, falcon, miereneter in de boom, zwarte kalkoenen, kleine zwarte varkentjes (ik was een beetje verdwaald en kwam plotseling tussen een groepje van 6 a 7 terecht) heel kleine aapjes enz. enz. Er was ook nog een klein vliegveld bij het Natuurcentrum van Corcovado. De runway leek veel op het tuinpad van m’n vader. Drie strookjes grond tussen hoog gras. Eén strook voor ieder wiel. Leuk om mee te maken dat een Cessna 4 peroons op dat moment vertrekt in een fikse stofwolk. Een lunch tussendoor (bammetje kaas ham met gezond spul) en weer terug aan boord. Leuk avontuur, want op de terugweg hebben we nog wat rondgevaren met gespikkelde dolfijnen en waarachtig: een knoert van een bultrugwalvis. Fantastisch wat een dag! Morgen weer vroeg op want: we gaan snorkelen bij een eiland een uur varen uit de kust. Alhoewel, al die tijd zijn we super gezond er doorheen gerold maar bij Pia hebben we net een stevige warmte-allergie op haar benen ontdekt. En de voorschriften zijn dan: koel houden, en dat gaat hier met 34 graden echt niet. We kijken het een nachtje aan en besluiten of we gaan of niet. Allemaal de groeten weer vanuit een zonnig Costa Rica!

Monteverde en reis naar San Gerardo del Doto

Woensdag 21 januari

Vroeg op! Dat betekende dat Carlos ook extra vroeg op moest staan voor ons ontbijt. Geen probleem. Ontbijten is bij Carlos en Paula ongeveer een diner. Overheerlijk. In Costa Rica is het wel zo dat er altijd ei bij is. Scrambled of gebakken en heel soms gekookt. In die vijf weken dat we er zijn eten we net zoveel eieren als thuis in een heel jaar. Bij aankomst in het park krijgen we een gids toegewezen: Jan-Karel, ofwel Juan-Carlos. De man is geboren in het bijgelegen dorp. Heeft ook weer heel veel kennis van de flora en fauna in het park. Het is een nevelwoud, maar het is mooi weer, dus de nevel is er vandaag niet. Temperatuur ca 18 graden. We zitten op zo’n 600 meter hoogte. Genoeg kolibries om ons heen. Een bijzonderheid is dat we ook op zoek gaan naar de quetzal , een bijzonder mooie grote vogel met groenblauw metaalachtig verenkleed. Het is bijzonder als je hem ziet want zoveel zijn er niet. Maar we hebben geluk, ongelooflijk zoals de gids de vogel opmerkt. Op een flinke afstand zit hij in een boom. Met het blote oog zien we hem niet, maar met de telescoop van de gids is hij gedeeltelijk waarneembaar. Prachtig, maar niet de lange staart, die is buiten beeld door het blad van het woud. En daarnaast nog één! Fotograferen gaat niet. Te ver weg. De gids is een meester in het imiteren van vogels. En soms antwoorden ze op zijn gefluit.

Verder wat gewandeld in het dorp st. Elena. Terug bij de lodge lekker in de zon bijgeslapen. Goddelijk zo’n hangmat. ’s Avonds krijgen we een 4 gangen diner voorgeschoteld door Carlos, in vol ornaat, -witte koksjas. Fantastisch wat kunnen hij en z’n vrouw lekker koken! Heerlijke wijn erbij. En alles speciaal voor ons! Wat wil je nog meer.

Veel te vol gaan we naar bed .

Donderdag 22 januari.

Weer vroeg op! Na weer een uitgebreid ontbijt (pfff we ontploffen zo zachtjes aan) vertrekken we naar San Gerardo del Doto. Een 5,5 uur durende rit. In verband met wegwerkzaamheden is er gedurende 20 minuten doorgang mogelijk en gaan we in konvooi 16 kilometer lang over een onverharde weg. Enorme stofwolken. De airco uitgezet want anders gaan je tanden knersen van het stof. Daarna eerst een stuk langs de Stille Oceaan, buiten is het 32 graden dus hier is de airco gelukkig weer bruikbaar. We moeten dwars door San José heen en dat is een heel drukke chaotische en langdurige rit. Gelukkig hebben we navigatie en Pia stuurt er prima doorheen.

Dan gaan we van lieverlee de bergen in naar het zuidwesten , een prima weg die steeds hoger gaat. Op den duur rijd je boven de 2000 meter en later kom je zelfs boven 3000 meter, tientallen kilometers, en niet lager dan 2700 meter! Prachtige wouden, cloudforest. We rijden met licht aan en soms met bar weinig zicht. Heel vreemd: op die hoogte vinden we veel winkels en restaurants. Op een gegeven moment slaan we rechtsaf een onverharde weg op. We dalen en stijgen via haarspeldbochten, totdat we na 12 kilometer een diep smal dal ingaan, steil en met heel scherpe bochten. En dan zijn we er. Een paradijs aan een berg riviertje. Wat mooi! Tussen de bomen en een prachtig aangelegde tuin. We hebben een 2 onder 1 kapwoning aangewezen gekregen en vertrekken na het bagage ritueel meteen naar het bos en bezoeken daar na een flinke wandeling een mooie waterval.

Morgenochtend 5 uur moeten we op want we gaan een ochtendtrail maken om hopelijk de quetzal nog beter te spotten. Dus nu naar bed. En dit is interessant, het is hier net 10 graden, de kachel is aangestoken en we krijgen ieder een kruik van een mannetje die ze aan de deur komt bezorgen. Het is heel bijzonder. En lekker warm.

De quetzal is volgens velen de mooiste soort uit de familie van de trogons. Zowel de mannetjes als de vrouwtjes hebben een metaalglanzende groene kop, rug en vleugels, een helderrode borst en witte onderstaartveren. Bij de wijfjes zijn de kleuren overigens wel wat minder uitbundig dan bij de mannetjes en vaak is het metaalgroen vervangen door bruine veren. Bij mannetjes groeien in de paartijd vier staartdekveren uit tot erg lange, sierlijke groene slierten die buitenboord hangen als ze in het nesthol zitten. De poten van de quetzal zijn grijs en hebben vier tenen aan iedere voet. Twee tenen zijn naar voren, de andere twee zijn naar achteren gericht. De snavel van de quetzal is kort, maar wel erg sterk. Mannelijke vogels hebben een gele bek, wijfjes een zwarte. Ze zijn ca 35 cm groot, in de paartijd is het mannetje met de staart bijna 1 meter. Ze komen alleen in Centraal Amerika voor. Het is de nationale vogel van Guatemala. Komt dus verder voor in: Mexico , Honduras, Costa Rica, Panama, Belize, Nicaragua, El Salvador etc. Het is een ongelooflijk mooie vogel en je prijst je zeer gelukkig als je hem te zien krijgt.

La Fortuna en reis naar Monteverde

Zondag 18 januari vervolg

Na het inchecken in het hotel en uitladen van de auto maken we een ritje in de omgeving. Bedoeling is om naar het nationaal natuurpark La Fortuna te gaan. Hier kunnen wandelingen gemaakt worden rondom de 1633 meter hoge vulkaan La Fortuna. De vulkaan is vanaf 2010 “slapend”. Er komt geen lava meer uit de krater, wel af en toe een rookpluim. Deze dag worden we verwend met mooi weer, helder en een zonnetje. Hierdoor is ook de vulkaan goed te zien en dat is niet zo vaak het geval, tenminste dat hebben we gelezen. Eerst rijden we een stukje door naar het Lake Arenal. Dit is het grootste kunstmatig aangelegde meer van Midden Amerika. Het is zondag en dat is te merken aan de drukte. Veel lokale bevolking parkeert de auto op de dam (dit is gewoon een doorgaande weg, zoals bijv. de Brouwersdam) en sommigen leggen op de weg gewoon een kleed neer en zijn gezellig aan het picknicken met de hele familie. Kortom, het is heel gezellig. Onderweg is steeds de vulkaan in beeld, steeds wisselend van aanblik door de laaghangende wolken die komen en gaan. Het is een prachtig gezicht. We rijden ook nog naar een uitzichtpunt waar we over een hangbrug kunnen lopen. Als we hier zijn stopt er een bus en wordt een lading Amerikanen losgelaten. Allemaal plassen, foto’s maken en misschien ook nog de hangbrug op. Of dat zo is maken we niet mee, we vertrekken hier weer snel, snel, snel ………..

Inmiddels is het al wat later in de middag en besluiten we om de volgende dag naar het nationaal natuurpark te gaan. We gaan eerst een biertje halen in de bar van het hotel, want het is happy hour en wij zuinige nederlanders laten dat niet aan onze neus voorbijgaan, 2 voor de prijs van 1! Dat denken meer mensen ………. we zijn de enige gasten, wat een gezellige tent is dit zeg. Dan maar door naar het dorp La Fortuna voor een hapje. Dit is een drukke weg waar hard wordt gereden. We zijn zo aan het zoeken naar een leuke tent, dat we een éénrichting verkeersbord over het hoofd zien. Pas als we allerlei alarmbellen en toeters horen en lichtsignalen zien, hebben we door dat dit voor ons is bedoeld. Gelukkig niets gebeurd en ook geen policia in de buurt J

’s Nachts horen we het al en ook als we wakker worden ’s ochtends, regen, regen, regen, etc. De vulkaan is totaal buiten beeld dus heeft het geen zin om er naartoe te rijden. We zijn blij dat we al mooie foto’s van de vulkaan hebben gemaakt. Nu op zoek naar een waterval in de buurt. Het duurt even voordat we het gevonden hebben maar het is prachtig. Zo’n 500 treden naar beneden met onderweg steeds een mooi uitzicht. Jammer dat we hier precies samen zijn met een groepje Chinese jongeren, die een hoop kabaal maken. Als bejaarden doen wij het maar ff rustig aan, vervolgens zien we ze niet meer. Wel veel regen, heeeeel veeeeel regen!! En dat duurt de hele dag. Dan maar terug naar het hotel en in het thermische heetwaterbad. Het water hiervan wordt verwarmd door de vulkaan en schijnt erg gezond te zijn. In ieder geval is het lekker warm. Nogmaals proberen we het happy hour (weer de enige gasten) en dan wagen we ons weer naar het stadje voor een hapje. En dan zit ons verblijf in La Fortuna er alweer op. We vinden het niet zo erg, want het is een erg drukke en toeristische omgeving en dat waren we niet meer gewend de afgelopen twee weken.

Dinsdag 20 januari, op naar onze volgende stop, Monteverde.

Volgens de organisator van onze reis zullen we vandaag 3,5 uur moeten rijden en een gedeelte van 34 km is een half onverharde weg vol kuilen en rotsen, waar we 2 uur over gaan doen. Dat blijkt achteraf best mee te vallen, natuurlijk zijn er kuilen en stenen maar naar het noorden was het veel heftiger. Het is weer een mooi landschap waar we doorheen rijden. Steeds meer wordt het een landbouwachtig gebied met koeien, we zien zelfs de Nederlandse blaarkoppen, en onderweg komen we ook langs een geitenfokkerij waar kaas en melk te koop is. Ook is het mooi glooiend met groene heuvels. Steeds meer laat de zon zich zien en wordt de lucht blauwer. Duidelijk is te zien dat hier een scheiding is van twee weersystemen. Vanuit het oosten (Caribisch) worden de wolken over de bergen gestuwd om vervolgens op te lossen wanneer ze tegen de westelijke stroming (Pacific) botsen. Dit gaat gepaard met een harde wind waar we vannacht lekker bij zullen slapen. Voor het eerst in 2,5 week hebben we onze fleecetruien aan en sokken, we zitten hier behoorlijk hoog in de bergen. Ca. 14.00 uur arriveren we bij Casa Batsu waar we de komende twee nachten zullen verblijven. Het is weer een gezellig kleinschalig B&B, er zijn in totaal 3 kamers. Ontvangst door Carlos en zijn vrouw, de eigenaars. De B&B is gemaakt op het stuk land en in de oude boerderij van de schoonouders van Carlos. Ook hier weer een prachtige tuin waar we deze middag nog een wandeling maken. Aan onze kamer zit een soort kleine serre met een tafel, twee stoeltjes en een hangmat. Morgen vroeg uit de veren voor een wandeling in weer een nationaal park, Monteverde, een nevelwoud. Hierover meer in ons volgende verhaal.